როგორ შეიძლება იცეკვო ლექსის თანხლებით, რომელსაც თავისი რიტმი და მუსიკა აქვს? რა ემართება სხეულს, როცა ის პოეზიას „უსმენს“ და თანაც მუსიკის ენით „ლაპარაკობს“? სად გადის საზღვარი ქორეოგრაფიის გამომსახველობასა და პოეზიის შესაძლებლობას შორის?

განსაკუთრებული შთაბეჭდილება მოახდინა კონკურსგარეშე ნაჩვენებმა ორმა ფილმმა: ლუკა ბერაძის „ღიმილიანი საქართველო“ და ანა ძიაპშიპას „ავტოპორტრეტი ზღვარზე“ ის ფილმებია, რომლებმაც სწორედ საერთაშორისო ფესტივალებზე დაიმსახურეს დიდი წარმატება, თუმცა სამწუხაროდ, ეროვნულ კინოცენტრში განვითარებული მოვლენების გამო, ისინი ერთგვარად „შავ სიაში“ მოხვდნენ.

მასში თავიდან ჩაერთვნენ და მონაწილეობდნენ თეატრალური უნივერსიტეტის სამსახიობო ფაკულტეტის პირველი და მეორე კურსის სტუდენტები (რეჟისორების, ლელა ჭინჭარაულის სამსახიობო ჯგუფისა და  გია კიტიას ჯგუფის წევრები). 

ეს კითხვა ჩემ რესპოდენტს, პირობითად ანას დაუსვეს, როდესაც მისი პირველი კოცნის შესახებ მეგობრებს მოუყვა. მაშინ დავფიქრდი, რომ ჩვენ ხშირად ვსაუბრობთ ქალებზე, რომლებიც  ყოველდღიურად ჩაგვრის არაერთ ფორმას აწყდებიან, იქნება ეს სოციალურ, ეკონომიკურ, პოლიტიკურ თუ კულტურულ ცხოვრებაში ჩართულობა, თუ შრომის და  ზრუნვის არათანაბარი გადანაწილება ოჯახში.

ფესტივალი „საჩუქარი“, რომელიც 26-ედ მასპინძლობს თეატრალური ხელოვნების მოყვარულებს, წელსაც გასული წლის მსგავსად, გამოჩენილი ბერძენი რეჟისორის, თეოდოროს ტერზოპულოსის სპექტაკლით გაიხნა. Amor ტრილოგიის მეორე ნაწილია, ხოლო პირველი - Alarm, გასულ წელს ნახა და შეაფასა მაყურებელმა. დასკვნით ნაწილს სახელწოდებით Encore, მომავალ ფესტივალზე ვიხილავთ.

დავით კლდიაშვილის უკვე ჩავლილი 160 წლის იუბილე 2022 წლის სექტემბერში ქართულმა თეატრებმა 2023 წელსაც საამო ტვირთად აქციეს. თუმცა ეს თარიღი, ფაქტობრივად, მთლიანი თეატრალური სეზონის აღმნიშვნელია. ამ დროის განმავლობაში იმდენი კლდიაშვილი დაიდგა და ბოლო თვეების განმავლობაში კიდევ იმდენჯერ დაიდგმება, რომ კრიტიკასა და მაყურებელს განსჯის მიზეზი, ალბათ, არ მოაკლდება.

„ჯერ კიდევ არსებობს სტერეოტიპები, რომ „გამოსწორებული და გამოჯანმრთელებული დამოკიდებული პირი არ არსებობს". ჩვენ კი გვინდა, ვთქვათ, რომ ასეთი ადამიანები არსებობენ და ვფიქრობთ, ჩვენნაირი ცენტრები ასეთი წამოწყებებით ხელს შეუწყობენ ადამიანების გამოჯანმრთელების პროცესს"

როდესაც ესტონელი მაეტრო, პაავო იარვი, თბილისის ოპერისა და ბალეტის თეატრში ფესტივალის დახურვაზე პიარტის ცნობილ ნაწარმოებს - Cantus in Memoriam Benjamin Britten-ს დირიჟორობდა, ყველასათვის გასაგები იყო, რომ სინამდვილეში ეს დიდი ქართველი პიანისტის, ლექსო თორაძისა და ასევე, მისი მამის, კომპოზიტორ დავით თორაძის ხსოვნისადმი მიძღვნილი არტისტული, მუსიკალური და ადამიანური ჟესტი იყო... 

არ უნდა დავუშვათ, რომ საქართველოში რუსეთი კიდევ ერთხელ შეიჭრას. უკრაინასთან ომის შემდეგ ჩვენ ვხედავთ რუსული „რბილი ძალის“ აშკარა კვალს და მიზნებს საქართველოში, მაგრამ ამან ხელი არ უნდა შეგვიშალოს საქართველოსთან ევროპული და ტრანსატლანტიკური ინტეგრაციის კურსის წარმატებაში.

(თუმცა, არა იმ გზით, რომელსაც ბევრი თქვენგანი მოიაზრებს)