ნელი მონტაჟი, ფრთხილად შერჩეული კომპოზიციები და სიზმრისეული ატმოსფერო კი ტრანსცენდენტულობის ისეთ ხარისხს იძლევა, რომ ფილმში ნანახი ხის მოჭრა აღარ არის მხოლოდ ხის მოჭრა, ბიძინა ივანიშვილი აღარ არის მხოლოდ ბიძინა ივანიშვილი, ამოთხრილი ხის გაცილება აღარ არის მხოლოდ გაცილება და ასე უსასრულოდ.

გუშინ, 5 აპრილს, ცნობილი გახდა, რომ ამერიკის შეერთებული შტატების სახელმწიფო დეპარტამენტის მიერ სამი მოქმედი და ერთი ყოფილი მოსამართლე დასანქცირდა. სანქცირებულ მოსამართლეებსა და მათი ოჯახის წევრებს ამერიკის შეერთებულ შტატებში შესვლა ეკრძალებათ. დასანქცირებული მოსამართლეები იმ გავლენიანი ე.წ სასამართლო კლანის წევრებად მიიჩნევიან, რომლის შესახებაც ადგილობრივი თუ საერთაშორისო ორგანიზაციები აქტიურად საუბრობენ.

ყველა ეს ზოონოზური დაავადება გარეულ ცხოველებსა და მათ მოხმარებას უკავშირდება და ფეთქდება ქვეყნებში, რომელთა მიმართაც ხშირად ქსენოფობურ-რასისტული დამოკიდებულებებია ხოლმე.  ახლაც კორონავირუსი გახდა ამ ქსენოფობიური განწყობის წამახალისებელი ჩინელების მიმართ. მათი კულტურა ახლა თითით საჩვენებელი და დასაცინია – „რაც მოძრაობს, ყველაფერს ჭამენ“. მაგრამ რა მოხდება, თუ გეტყვით, რომ სამზარეულოს, ცხოველების მიმართ დამოკიდებულების თვალსაზრისით, ჩინურსა და ევროპულ-ამერიკულ კულტურებს შორის არ არსებობს ფუნდამენტური სხვაობა?

ირმა ხუბუა და ლამზირა მალიჩავა ერთმანეთს ყოველ დილით, შვიდ საათზე, ძროხების მოწველისას ხვდებიან. მათი ქმრები ძმები არიან, ამიტომ ზუგდიდის მუნიციპალიტეტის სოფელ კოკში ქალების სახლებს მხოლოდ ერთი ღობე ყოფს. ნათესაობისა და მეგობრობის გარდა, ირმასა და ლამზირას საქმეც აკავშირებთ: ორივე რძის პროდუქტებს აწარმოებს და ჭყინტ ყველს, სულგუნს, მაწონსა და ნადუღს ადგილობრივებზე ჰყიდის.

აქ და ახლა, რა არის ჩვენი და ჩვენი სამღვდელოების ვალდებულება? ეს არის არჩევანის გაკეთება, სახელმწიფოებრივ-საეკლესიო თავისუფლებასა ან რუსული იმპერიალიზმის მანიფესტის ერთგულებას შორის!

„სერიოზულ შეცდომას უშვებ!“, - მომაძახა კინოთეატრის შესასვლელთან ქალმა, რომელიც კინოჩვენებას აპროტესტებდა. წინ კი აეროპორტის საკონტროლო პუნქტად გადაქცეული ფოიე დამხვდა. ამდენი პოლიციელი სავაჭრო ცენტრში არასდროს მენახა. თითქოს, სხვა ქვეყანაში მიწევდა გადასვლა ფილმის სანახავად. ამ წინააღმდეგობებმა აკინის ფილმის ნახვის სურვილი გამიასმაგა.

„ბედნიერი მაშინ ვარ, როდესაც ჩემი მხატვრობის საშუალებით თეატრში მოსული მაყურებელი იგრძნობს, თუ როგორ გარდაიქმნება მუსიკა ხილულ სცენურ ხელოვნებად“ - ეს ფრაზა გამორჩეულ ხელოვანს, ბრწყინვალე მხატვარს, სცენოგრაფსა და  კოსტიუმების შემქმნელს - სოლიკო ვირსალაძეს ეკუთვნის. 

დედოფლისწყაროში, ჭაჭუნის აღკვეთილის ზამთრის საძოვრებზე ფერმერებს ცხვრის გამოსაკვებად სულ უფრო მეტი დამატებითი საკვები სჭირდებათ. კლიმატის ცვლილება და ჭარბი ძოვება საძოვრების დეგრადაციის მთავარი მიზეზია, ამბობენ ადგილზე მომუშავე სპეციალისტები.

ფილმი მრავალფიგურიანი კომპოზიციასავით არის აგებული, თუმცა მაინც იკვეთება ამ უკანასკნელის ცენტრალური ხაზი. ის ჩვეულებრივი ბიჭია, რომელსაც შეიძლება სკოლაში „ალუდა ქეთელაურიც“ კი არ უსწავლია, მაგრამ სოციუმმა და კულტურამ ზუსტად ასწავლა ერთი რამ - თუ თვითონ არ იძალადებს, მასზე იძალადებენ. ამიტომ უნდა იყოს ძლიერი, უხეში, ცინიკური. და აი, ნიკას ამ მარტივ, მაგრამ მყარ „ფილოსოფიურ კონსტრუქციაში“ უცებ შემოიჭრება და სრულ დისონანსს შემოიტანს ვაჟა-ფშაველა, რომელიც დააფიქრებს ნიკას, რომ ვაჟკაცობა/კაცობა, შესაძლოა, სრულიად სხვა რაღაც იყოს.

შესაძლებელია თუ არა სრულფასოვანი უმაღლესი განათლების მიღება დასაქმების პარალელურად? რა პრობლემებს აწყდებიან ქართველი სტუდენტები ამ მხრივ და რა ხარვეზები აქვს სახელმწიფოს სტუდენტების დასაქმების პოლიტიკასთან დაკავშირებით? - ამ საკითხებზე „პუბლიკა“ განათლების საკითხების სპეციალისტს, სიმონ ჯანაშიას ესაუბრა.

საბავშვო ბაღი ნაკლებად მომგებიანი სფეროა, დაბალი ანაზღაურებით და, სტატისტიკურად, დაბალანაზღაურებად სფეროებში ჩვენთან, საქართველოში, უმეტესად ქალები არიან დასაქმებულები. დასაქმების ეს სექტორები კი ისეთ სფეროებს ემთხვევა, რომლებიც სტერეოტიპულად „ქალების როლს“ უკავშირდება - ზრუნვის შრომა, მომსახურების სფერო და სხვა.

რა მოხდება, ერთ დღესაც რომ ძიძები სამსახურში ვერ ან არ გამოცხადდნენ? - ძიძების შრომის მნიშვნელობის გასააზრებლად ალბათ პირველ რიგში ეს კითხვა უნდა დაისვას. იურისტმა ლელა გვიშიანმა სწორედ ეს ჰკითხა შრომით უფლებებზე სამსჯელოდ შეკრებილ ძიძებს: