სრულიად ზედმეტია იმაზე ლაპარაკი, რა მნიშვნელობა აქვს  კარგ საბავშვო და საყმაწვილო ლიტერატურას არამხოლოდ მწერლობის, არამედ საზოგადოების განვითარებისათვის.

ამ პოდკასტში ავტოსტოპერი ქალების ისტორიებსა და გამოცდილებაზე მოგიყვებით, რათა პერსონალურ დაკვირვებებსა და მაგალითებზე დაყრდნობით შევძლოთ დავინახოთ ის სიკეთეები თუ სიძნელეები, რაც გზაზე მდგომ ქალს ხვდება. პოდკასტი ეყრდნობა სამი ქალის ავტოსტოპით მარტო მოგზაურობის ისტორიებსა და გამოცდილებებს. 

კორონავირუსის პანდემიის გავრცელების პრევენციის მიზნით, მარტიდან, ქვეყნის მასშტაბით, როგორც საჯარო, ისე კერძო ბაღებში სააღმზრდელო პროცესი შეწყდა. კერძო ბაღების ხელმძღვანელებსა და აღმზრდელებს დღემდე არ აქვთ კონკრეტული პასუხი, როდიდან და რა პირობებით შეძლებენ საქმიანობის განახლებას. მათი თქმით, არსებული გაურკვევლობა კითხვის ნიშნის ქვეშ აყენებს, თუ რამდენად მოახერხებენ მომავალში კერძო ბაღები ფუნქციონირებას,- მათ მძიმე ტვირთად აწევთ ფინანსური ვალდებულებები, არსებობს მაღალი რისკი იმისა, რომ მნიშვნელოვნად შეუმცირდეთ აღსაზრდელების რაოდენობა, ისევე როგორც დაკარგონ კვალაიფიციური ადამიანური რესურსი.

მორიკონეზე, როგორც კომერციული კინომუსიკის ავტორზე საუბარი, გამართლებულია, თუმცა საკამათოც. მისი მუსიკა, მასკულტურის აშკარა განაცხადია და ამავე დროს, კლასიკური შრეებსაც მოიცავს (მაგალითად, კრიტიკოსები წერდნენ შუმანის, შოპენის და რახმანინოვის გავლენაზე). თუმცა ეს სულაც არ ამცირებს რომის კონსერვატორიის კურსდამთავრებული კომპოზიტორის აზროვნებასა და მასშტაბს. პირიქით, კლასიკური და მასკულტურის მუსიკალური კავშირი მორიკონეს უნიკალურ და უნივერსალურ ნიჭს ადასტურებს.

„არაფერს არ ნიშნავს ეს 300 ლარი, მაგრამ უბრალოდ უხარია ადამიანს, რომ გაჭირვების დროს მას ვიღაც დაეხმარა. თორემ ეს 300 ლარი, ამდენი გაწვალების მერე და ამდენი ამბის მერე... იცი რა არის? 300 ლარი არის მათხოვრის დახმარება, მეტი არაფერი. 3 თვე სახლში ვიჯექით, არაფერი გაგვიკეთებია, ზემოთ ქვემოთ დავრბოდით, გაიხსნებოდა ჩვენი ბაზრობა, თუ არ გაიხსნებოდა საეჭვო იყო, ნერვიულობაც ბევრი შეგვხვდა, ჰოდა, რა გახდა ასეთი ეს 300 ლარი, თუ ეს დაშვებული იყო მთავრობოსგან რომ დახმარება მიგვეღო?“, - ამბობს დალი ციცხვაია.

კორონავირუსის პანდემიამ და მისგან გამოწვეულმა ეკონომიკურმა კრიზისმა თითქმის ყველა პროფესიის, ასაკის თუ სოციალური ჯგუფის ადამიანი დააზარალა. მათ შორის იყვნენ სტუდენტებიც, რომელთა ცხოვრებაც პანდემიამ რამდენიმე მიმართულებით გაართულა – დისტანციური სწავლება, გადასახადები, ზოგიერთი მათგანისთვის – ქირაც. განსაკუთრებით მძიმე მდგომარეობაში აღმოჩნდნენ სტუდენტები, რომლებიც თავიანთი ხელფასით ირჩენდნენ თავს და იხდიდნენ სწავლის საფასურს. ასეთი სტუდენტია ირაკლი, რომელიც „პუბლიკასთან“ თავისი გამოცდილების შესახებ საუბრობს.

საქართველოში, ისევე, როგორც ბევრ სხვა კულტურაში, მოხუცებულები განსაკუთრებული პატივისცემით სარგებლობენ, თუმცა საბჭოთა ათწლეულების, მანამდე კი რუსული ცარიზმის ბატონობის გამო ეს ცნება ხშირ შემთხვევაში ოდიოზურიც გახდა, ძირითადად ბობოლა მოხუცებულების გამო.

სოციალური სამართლიანობის მისაღწევად იმ გრძელვადიანი ბრძოლისთვის, რომლის საჭიროებაც წინა პოდკასტში დავსახე, წარსულის კვლევა, სხვადასხვა ისტორიული კონტექსტის გათვალისწინება და ალტერნატიული ფემინისტური აზრის ძიებაა საჭირო. შესაბამისად, ჩემი შემდეგი პოდკასტები მემარცხენე ფემინიზმებს დაეთმობა.

მევენახეობა-მეღვინეობაში შრომის უსაფრთხოების საკითხებზე საუბრისას რაც პირველყოვლისა უნდა გავმიჯნოთ, ესაა მცირე მარნები და დიდი კომპანიები. პრობლემები ორივეგანაა, თუმცა  დიდი კომპანიები, როგორც წესი, სოლიდურად ბევრი ადამიანის დამსაქმებლები არიან (რაც ცხადია ძალიან კარგია) და მათთვის უსაფრთხოების საკითხები განსაკუთრებით მნიშვნელოვანია.

შესაძლებელია თუ არა სრულფასოვანი უმაღლესი განათლების მიღება დასაქმების პარალელურად? რა პრობლემებს აწყდებიან ქართველი სტუდენტები ამ მხრივ და რა ხარვეზები აქვს სახელმწიფოს სტუდენტების დასაქმების პოლიტიკასთან დაკავშირებით? - ამ საკითხებზე „პუბლიკა“ განათლების საკითხების სპეციალისტს, სიმონ ჯანაშიას ესაუბრა.

ფემინისტი ავტორი შერი თურერი წიგნში „დედობის მითები, როგორ გამოიგონებს კულტურა კარგ დედას“, მოგვითხრობს, რომ ევროპაში, შუა საუკუნეების შემდეგ, ერთი მხრივ, ბურჟუაზიის კლასის გაჩენამ, მეორე მხრივ, ინდუსტრიალიზაციის პროცესმა წარმოშვა ოჯახი, როგორც ინტიმური კერძო სივრცე და გაამყარა საზღვარი ამ სივრცესა და გარესამყაროს შორის, რომელიც დღეს ითარგმნება როგორც ზღვარი პირადსა და პოლიტიკურს, კერძოსა და საჯაროს შორის.

მეოცე საუკუნის ოთხ ყველაზე დიდ ოკეანოლოგს შორის დასახელებული, პიონერ-კარტოგრაფად და რევოლუციონერ-გეოლოგად აღიარებული მარი თარპი 1920 წლის 30 ივლისს აშშ-ში, მიჩიგანის შტატის ერთ პატარა ქალაქში დაიბადა. მისი მამა მეცნიერი იყო. პატარა მარი თავიდანვე შეეჩვია „ჩემოდნებზე“ ცხოვრებას და ხშირად დაჰყვებოდა მშობელს ექსპედიციებში. გამუდმებულმა მოგზაურობამ და ცხოვრების „მომთაბარე“ წესმა გაუღვიძა ინტერესი გეოლოგიისადმი.