ხუმრობით, წარმოვიდგენ ხოლმე, ერთ დღეს როგორ სკდება დედამიწა სიცილით და იფანტება გალაქტიკაში ერთ დიდ კოსმიურ გადახარხარებად.

შეეძლო ეთქვა, რომ დედაქალაქის მერს კახა კალაძეს გაჰყვა საახალწლო განათებების მზადების პროცესის დასათვალიერებლად. ან – ქართული ტურიზმის განვითარების ხელშეწყობის მიზნით იტალიური კურორტის სერვისებს ეცნობოდა, რომ მერე ჩვენი ბიზნესისთვის გამოცდილება გაეზიარებინა.

ისევ იქ ხარ: თმაგაბურძგნული, ჩასისხლიანებული თვალებით, გაღიზიანებული. თამაშობ, უკვე არა მოგებისთვის, არამედ წაგებულის ამოღებისთვის. სესხულობ. იტყუები. იპარავ. შეხედე შენს თავს. ირგვლივ როგორ უცხოვდებიან ადამიანები, როგორ დაიღალნენ.  ეს გულგრილობის სამეფოა, რომელიც მათ უმოქმედობისკენ, შენ კი გაბოროტებისკენ გიბიძგებს.

მიხარია, რომ ჯერჯერობით ჩემი მოლოდინი მხოლოდ მართლდება, შეიძლება ითქვას, გადაჭარბებითაც კი. ხშირად ვიხსენებ ხოლმე ჩემი კუბელი მეგობრის ისტორიას, რომლის ოჯახსაც 80-იანი წლების ბოლოს სკოლასა და სოციუმში გაუსაძლისი ჰომოფობიური ბულინგის გამო იძულებითი ემიგრაცია მოუწია გერმანიაში.

მართალია, აზარტული თამაშები ზრდის სუიციდის რისკს, მაგრამ სუიციდი რთული, კომპლექსური პრობლემაა, მას არა აქვს ერთი ცალკე აღებული მიზეზი. ასე გასადავებულად მისი გაშუქება, ჟურნალისტთა ქარტიის სიტყვებით რომ ვთქვათ, „ფარულ მესიჯს ატარებს, რომ ამ მდგომარეობაში მყოფი ადამიანისთვის გამოსავალი სუიციდია“.

P.S. შეიძლება ვინმემ გაიკვირვოს, რომ ტოპ ხუთეულში ვერ მოხვდა გენიალური ბავშვი – პატარა პრინცი, მაგრამ ეს იმიტომ მოხდა, რომ სენტ-ეგზიუპერისეული ეს გასაოცარი და ტრაგიკული პერსონაჟი, მე, უბრალოდ, ბავშვად არ მიმაჩნია.

„წელს ფრანკფურტის წიგნის ბაზრობაზე ნამდვილად ყველას „ენატრებოდა“ საქართველო და ჩვენს მწერლებთან აქტიური თანამშრომლობა...

ავადმყოფობას უკვალოდ არ ჩაუვლია. დეპრესია და რეციდივის შიში, გრძელი სიის ყველაზე მნიშვნელოვანი ასპექტებია, თუმცა მე უკვე ყველაფრისთვის მზად ვარ. ვიცი, რომ აღარაფერი მოხდება, თუმცა რომც მოხდეს, მე უკვე იმუნიტეტი მაქვს. საკუთარი თავისა და ტკივილის მართვაც დიდი ხანია, ვისწავლე.