ავტორი
ბლოგი
თბილისში რომ შემოვედით უკვე ირიჟრაჟა... ლვოვიდან ღამის 10 საათზე გამოსული, თბილისში, 12 ივნისს, დილის 7 საათზე ჩამოვედი. ეზოში რომ შემოვედი და სახლის ფანჯრებს ავხედე, უკვე კარგად იყო განათებული, მაგრამ ფანჯრებში შუქი ენთო - სანდროს, მარიამს, და ჩვენს ლაბრადორს - „როკის“ არ ეძინათ, მხოლოდ ეფემიას ჩასძინებოდა...
ყოველთვის ძალიან მურტალი შეგრძნებაა ეგ, შენ რომ ბრუნდები და სხვა ვერა... ერთმანეთში უცნაურად შერეული - სიხარულის, რომ ისევ გადავრჩით და ახლობელბს ვნახავთ და ლამის სინდისის ქენჯნის - რომ ჩვენ გადავრჩით და სხვები ვერა და ისღა დაგვრჩენოდა, ერთმანეთი ცალყბად გვენუგეშებინა: - „ჩავთვალოთ, რომ ეს იყო „რაზვედკა ს ბოემ“ მეორედ უფრო მომზადებულები და უკეთესად ორგანიზებულები დავბრუნდეთო...“
დილით სახლი ცარიელი დაგვხვდა – მიხასი და ულიანა სამსახურებში; ბავშვები საბავშვო ბაღში... მე და გოგამ მორჩენილი „ჰორილკა“ მოვიპარეთ, ეზოში დავსხედით, ღმერთი ვახსენეთ, დავლიეთ და მობილურები ისე ფრთხილად გავხსენით, როგორც სეკას კარტს ვხსნიდით მე და ზეზვა პატაშური, ჩვენს ბიჭობაში მთაწმინდელ შულერებთან თამაშისას.
ღამე რამდენჯერმე გაგვაღვიძა განგაშის სირენებისა და დაბომბვის ხმამ, მაგრამ ლოგინიდანაც აღარ ავმდგარვართ... მიხასი, ულიანა და ბავშვებიც კი არ გამოსულან საძინებლიდან და ჩვენ რაღა გვრჯიდა ამ ბერიკაცებს, რომ წამოვმხტარიყავით...
4 ივნისს, გამთენიისას, რუსეთის მიერ ოკუპირებული აზოვის ზღვის კუნძულ „ზმიინის“ „ნატოს“ შეიარაღებული ძალების ავიაგამანადგურებლებმა გადაუფრინეს.
როგორც ჩანს ისევ რკინიგზას და სამხედრო ეშელონებს ურტყამდნენ... იმედია ლევანასი არ იყოს მათაც გამოასწრეს... მიხასმა მობილურით გადაღებული ვიდეო გვაჩვენა, სადაც რუსებს უკრაინის ქალაქებში „ბელორუსი“ ტრაქტორის ლაფეტებით, ლენინის ძეგლები დააქვთ და სასწრაფოდ ამონტაჟებენ, დანგრეულ და გადაბუგულ მოედნებზე...
„ომი საშინელებაა, მაგრამ ომზე უარესი რამეც არსებობს ამქვეყნად - ეგოიზმია ომზე უარესი, ლაჩრობაა ომზე უარესი, ღალატია ომზე უარესი...
მთელი ღამე და მომდევნო დღე გზაში ვართ... ძალიან ხშირად ვჩერდებით... ეს გზა, 700 კილომეტრი, რაც ლვოვიდან კიევამდე გამოვიარეთ, ახლა უკან უნდა გავიაროთ. სამწუხაროდ, რუსეთი, როგორც ჩანს, საბოლოოდ მოვიდა გონს, ომის დაწყების პირველი დღეებისა და კვირების გამანადგურებელი მარცხის შემდეგ და ფართომასშტაბიან იერიშზე გადმოვიდა.
სხვა გზა აღარ იყო, ლვოვის მატარებლის ბილეთები უნდა აგვეღო... ჩვენით ასე უფულოდ, უაკრედიტაციოდ და უპატრონოდ კიდევ სადმე წასვლა უკვე სიგიჟეზე მეტი უპასუხისმგებლობა იყო და არა მარტო თავისა და ოჯახის წევრებისადმი, არამედ იმ ბიჭებისადმიც, ვინც შეგვხვდა და, შესაბამისად, გარკვეული პასუხისმგებლობაც აიღეს ჩვენზე, რომ ამ გაგანია ომში რაიმე გაუთვალისწინებელ სისულელეს არ ჩავიდენდით...
ვეღარ გავუძელი, მობილური გამოვრთე და ისე გამოვბრუნდი, არავისთვის აღარაფერი მითქვამს. ხო ამეებში გავიზარდე და დავბერდი, მაგრამ არის რაღაცები, რასაც ვერასოდეს ვერ გავუძლებ, ვერ ავიტან და ვერ შევეგუები... არ გამოვა ჩემგან პროფესიონალი, არაფერში არ გამოვა და ძალიანაც კარგი... არ შემიძლია და არც მინდა, მაგის დედაც ვატირე, რა უნდა გადავიღო და რა უნდა დავწერო... და თქვენის ნებართვით, ვიდეოკამერის გამორთვისა არ იყოს, დღევანდელ დღეზე წერასაც აქ შევწყვეტ...
უკრაინის ჩაბნელებული ცა კი ისევ რაღაცნაირად ფართოდ და საიმედოდ გადაფოფრებოდა თავის მიწას...
ორსაუკუნოვანი ომი რუსეთის ორდასთან როდისმე უნდა დამთავრდეს და კრემლი უნდა დაინგრეს ისე საქართველოს, და არა მარტო საქართველოს, მშვიდი ძილი არ ეღირსება...
უკანა გზაზეც საათ-ნახევარი ვიჩახჩახეთ მეტრომდე; როგორც იქნა, მივაღწიეთ და რომ გვეგონა, გვეშველა, ისეთი საჰაერო განგაში ატყდა და ისეთი დაიქცა ცა, დნეპრი მოგვენატრა... მეტროსადგური სასწრაფოდ ჩაკეტეს, რადგან ჩვენს ხაზს მდინარე დნეპრი უნდა გადაეკვეთა და ძალიან დიდი რისკი იყო, რუსებს სწორედ ხიდებისა და სტრატეგიული კომუნიკაციებისთვის დაერტყათ...
მოკლედ, ვისაც რუსების ჯავრი გვჭირს და ვისი სისხლიც რუსეთს მართებს, ყველანი უკრაინაში გადმოვედით, რუსეთთან საბრძოლველად, პოლიტიკური სიმპათია-ანტიპათიის, წარსული დაპირისპირებისა თუ უთანხმოების მიუხედავად. ქართულმა ვენდეტამ რუსეთის იმპერიის წინააღმდეგ ყველა გაგვაერთიანა...
დაბოლოს, როდესაც ერთი კვირის შემდეგ მეორე სართულზე, კვლავ „ჩემს ოთახში“, ნამდვილ ადამიანურ საწოლზე გავიშხლართე, სადაც მატრასებისგან განსხვავებით, ძილში წონასწორობის დაცვა აღარ მიწევდა, ნამდვილი კახური გულწრფელობით აღმომხდა...
დედაჩემის „სიყვარული ყველას უნდაში“ არ იყოს: - „არც ნერვებს მოვიშლი და არც რა... აგრემც პუტინს მოიხვედრია ცხელი ტყვია...“. სუ მაგ ბოზიშვილის ბრალია, თორე 100 წელი რა გვინდოდა ჭყონიას და მე დნეპრის მეტრო „ვაგზალნაიაში“?..
როგორც უკვე მოგახსენეთ ჩვენ სასტუმროში, უამრავი სხვადასხვა ბედისა და ხასიათის დევნილი ცხოვრობდა ზოგი ხალისით გვეკონტაქტებოდა, ზოგი ნაკლებად, მაგრამ ამ დღეებში ყველაზე მეტ ყურადღებას ერთი მოხუცი ქალი იქცევდა, რომელიც დღიდან დღემდე, დილიდან საღამომდე, სულ ერთსა და იმავე ადგილას იჯდა ფეხმოუცვლელად და არა მარტო ჩვენ, საერთოდ არავის ელაპარაკებოდა.
დღეს ზაპოროჟიეში მივყავართ ვადიმას. იქ კაზინო და კიდევ რაღაც შენობა აქვს... ახლა რა თქმა, უნდა ორივე დაკეტილია, ზაპოროჟიე ჩრდილოეთიდან პირდაპირ ემიჯნება, მარიუპოლს. რუსები უკვე ზაპოროჟიეს ოლქშიც არიან შემოჭრილები, ანუ მაქსიმალურად ვუახლოვდებით, ე.წ. „ნულევოი ფრონტს...! გუშინწინ მომეჩვენა, რომ ვადიმამ ცოტა გამომცდელად გვკითხა: - მინდა ამ ჩემს უძრავ ქონებას დავხედო ზაპოროჟიეში და გამომყვებითო?..
გამთენიისას დაბომბვამ გამაღვიძა. სერიოზულად დაგვიშვეს. იმდენად ახლოს ცვიოდა ჭურვები, რომ აფეთქებების ბათქი, განგაშის სირენების ხმას ახშობდა. ამხელა შენობა - მთელი სასტუმრო ერთიანად ზანზარებდა. ფანჯრებზე სქელი ფარდები იყო ჩამოფარებული, ე.წ. „სვეტამასკიროვკა“, მაგრამ, ოდნავ შემოპარულ სინათლის სხივებზე მაინც მივხვდი, რომ სულ ახალი გათენებული იყო...
სწორედ ასე იბრძოლა და იბრძვის „აზოვის“ ბატალიონი, ასე იბრძვის და იბრძოლებს უკრაინა, ასე იბრძოლებს და იბრძვის საქართველო, რომელსაც 5 საუკუნის წინანდელი ნისლიანი ისტორიის ხეობებიდან მოსძახის, ქართლის დიდი მეფის - ლუარსაბ I-ის ანდერძი: - “მამაცმან კაცმან თავი თვისი მგელსა უნდა ამსგავსოს და მტრისა ჯარი ცხვრისა ფარას და შიგან ასრე გამოერიოს, ხოლო გამარჯვება ღმერთის ხელთ არისო...“
აი სწორედ ეს გახლავთ ყველაზე საშინელი ამ ომში... გარდა აღმოსავლეთ და სამხრეთის ფრონტებისა, თითქმის მთელი უკრაინა ფრონტის ხაზია, როდის და საიდან გამოუშვებენ და დაგიშვებენ, ჩვენი „დაუძინებელი“ ჩრდილოელი მეზობლები არავინ იცის...
სასწრაფოდ შევხტით მანქანებში და მოვხიეთ. გზაში კი „ვადიმას ვაძილას“ მუტრუკი მძღოლის - აი, ხარკოველი ფერმერების ამბავი რომ მოგვიყვა, დაბომბვაშიც რომ არ იშლიდნენ კარტოფილის თესვას - დაფეთებული ბანით ნამღერი მოგვყვებოდა, რომელიც შემთხვევით კადრებშიც დარჩა...
მთელი გზა კიევიდან დნეპრამდე ბლოკ-პოსტებით არის მოფენილი. ყოველ მათგანზე გვაჩერებენ და გულდასმით გვამოწმებენ. ქართული პასპორტების დანახვაზე აშკარად კეთილგანწყობილად იღიმებიან და ცდილობენ, თითო-ოროლა ქართული სიტყვით გამოგველაპარაკონ: „გენაცვალე“... „გამარჯობა“ „ბიდჟო“... „ტბილისი“... ასევე გულდასმით ამოწმებდნენ თანამოქალაქეებსაც, ოღონდ, ყოველგვარი დაძაბულობის, ნერვიულობისა და მით უმეტეს, უხეშობის გარეშე...
არავინ ისეთი დაუცველი არ არის, როგორც ზვარაკი რომელიც წკეპლის შიშით, საყასბოში მიყვება თავის ჯალათს სადაც ის ნამდვილად განწირულია, მაგრამ თუ შემობრუნდება, კი, შეიძლება დაიღუპოს , მაგრამ შეიძლება რქებზეც წამოაგოს თავისი სისხლისმსმელი...
უკვე შუაღამე იყო, როდესაც ნატალიას შვილი და რძალი, მიხასი და ულიანა ფეხზე წამოვყარეთ. საწყლები სულ ახალი ჩაძინებულები იყვნენ.
მერე იყო 2019 წლის 21 აპრილი, როდესაც ქისტის ბებოებმა რბოლით ჩამოავლევინეს პოლიციელებს გრძელი ალაზნის ჭალა და მთელი თბილისი და საქართველო ნერვიულობასთან ერთად სიცილს ვერ ვიკავებდით და გულიანად ვგულშემატკივრობდით ამ ჯოხმომარჯვებულ ქისტ ბებოებს.